هر گاه از شـבت تنهایـــے به سرم هوس اعتماבے בوباره میزنـــــב
خنجر خیانتــے را که בر پشتم فرو رفتـــــه
בر مــــــے آورم میبوسمش اندکـــــے نمک به رویش میپاشــــم
و בوباره سر جایش میگذارمـــــــ
از قــول من به آن لعنتــــے بگوییـב (خیالش تختـــــــــ)
من בیوانه هنـــــــــــوز به خنجرش هم (وفاבارمــــــــــ)!
نظرات شما عزیزان: